بی‌عصا معجزه کُن حضرتِ موسایِ حرم            گوشه‌چشمی که شوم سینۀ سینایِ حرم
با نگـاهـی بـرسـانـم به تمـاشـایِ حـرم            که دلم تنگ شده تنگِ سحـرهایِ حـرم

به عصا نیست نیازی با نگاهَت بشکاف
دلِ دریـایِ فـراق و بـرسانم به طواف

پـدرِ حـضـرتِ امـضـایِ بـراتِ جـنـّت            آمـدی سـر بُـگـُذارد پـدرت بـر تـربت
وَ به لب‌هایِ مَـلـک مدحِ تو با تهـنـیت            زائرِ کویِ تو هستیم و به قـصدِ قـربت

دستِ خود مُشت نمودیم به سینه بزنیم
رخصت از شاه بگیریم که سینه بزنیم

پـدرِ مـنـبـری و گـل‌پـسـرِ تو مـحـراب            آفـتاب است رضایِ تو کریمه مهـتـاب
ذکرِ نـام تو دوای دل هر پـیر و شباب            عطرِ دلجویِ حریمت چو شمیمِ ارباب

بابِ حاجات شدی یکسره حاجت بدهی
به من و این رفـقـا حکـمِ زیارت بدهی

آمــدی آیِــنِــۀ رویِ پــیــمــبــر بـاشـی            وسـطِ مـعـرکـه‌ها غـیـرتِ حیدر باشی
راویِ مـنـبـرِ نـورانـیِ جـعـفـر بـاشـی            سـنـدِ عــاشـقـیِ کـشـورِ نـوکـر بـاشـی

تا اَبـد دِیْنِ تو بر گـردنِ دیـن می‌مـانـد
نـدبـۀ صـحـنِ تو را اُم‌ُّالبـنین می‌خواند